روغن ها و اسانس ها از طریق تـقـطـیر گـلهـا، گیاهان و سبزیجات و علفها بدست می آید . اگرنتوان بوسیله تـقطیر اسانس گیری کرد می توان بوسیله روغنهای جاذب انجام داد ، به طور مثال در گل یاس ، اسانس گیری توسط روغنهای جاذب انجام می گیرد یعنی عمل استخراج توسط موم ها از راه جذب مواد معطر بداخل موم و سپس آن عطرها را به عنوان «شاخصه» یا معرف و یکی از نشانه‌های شناسایی خود حفظ کنید و تنها از آن استفاده کنید. این پرستیژ خاصی به شما می‌دهد و ضمن آن استفاده گوناگون از عطر و ادکلن‌های مختلف زیاد خوشایند نیست و حتی شاید برخی از آنها با پوست شما سازگار نباشد.از همان ادکلنی که همیشه استفاده می‌کنید اسانس یا

کاسه برای مخلوط کردن، قیف و بطری عطر در یک کارگاه 43،000 فوت مربعی (4،000 متر مربعی) کشف گردید.[4] در زمان‌های قدیم مردم با استفاده از گیاهان و ادویه جاتی مانند بادام، گشنیز،گل تلفونی (مورد سبز)، رزین رسته مخروطیان، ترنج، و همچنین انواع گل عطر تولید می کرده‌اند.[5]«در اواخر هزاره چهارم پیش از میلاد در سیلک کاشان ..... غیر از ظروف سفالین بعضی تُنگ‌های کوچک از مرمر، که گویا مخصوص نگهداری عطر بود در حفریات سیلک پیدا شده است و همچنین مقداری آئینه مسی جهت آرایش به دست آمده است.»[6]درقرن نهم میلادی ابویوسف کندی شیمیدان عرب، کتابی درباره عطرها به نام شیمی عطر و تقطیر نوشته‌است. این کتاب شامل بیش از یک صد دستور برای تهیه روغنهای معطر، مرهم‌ها، عرق‌های گیاهی و جایگزین‌هایی برای داروهای پر هزینه می‌باشد. به علاوه در این کتاب 107 روش و دستور العمل برای عطر سازی و ساخت تجهیزات مربوطه، از جمله انبیق، اما وقتی آن را به خودش می‌زد بویی شبیه آب پیاز داشت! پس این واکنش پوست شماست که ملاک است نه جیب شما! این شاید نکات مفیدی در این زمینه باشد. مطمئناً دیدگاهشما نسبت به استفاده از عطر و ادکلن عوض خواهد شد.چرا گفتیم سازگاری با بدن شما؟ عبارت دقیق‌تر “سازگاری با پوست شما”ست . باز هم بسیاری از مردم طرز استفاده غلطی از ادکلن و عطرها دارند.آنها را به لباس خود می‌زنند! نمی‌دانم شاید عطرهایی مخصوص لباس هم وجود داشته باشد ولی مساله این است که عطر باید روی پوست جواب بدهد. ما دکتر پوست نیستیم ولی به تجربه بیشتر ما دریافته‌ایم که پوست افراد با یکدیگر متفاوت است. شاید بوی بدن افراد مانند خطوط سرانگشتان مخصوص همان فرد باشد. بنابر این هر عطری احتمال دارد روی پوست افراد مختلف، واکنش‌های شیمیایی متفاوت و در نتیجه بازتاب مختلفی داشته باشد. این در اصطلاح علمی یعنیPH و میزان اسیدی بودن یا قلیایی بودن پوست منشأ آن ناشناخته است اما انقلابیون و "سن کلودها" (مردم عادی) از آن استفاده می کردند. با به قدرت رسیدن ناپلئون، صنعت عطرسازی دوباره شکوفا شد. شهر گراسه فرانسه بزرگترین مرکز تولیدکننده مواد اولیه عطر از نظر تجارت یاسمن، رز و پرتقال است که از سال 1724 به این کار اشتغال دارد. شاید نام گذاری ادوکلن عجیب به نظر آید، زیرا کلون، نام فرانسوی شهر کلن در آلمان است، در حالی که ادوکلن از ایتالیا آمده است. جیان پائولو فمینیس، آرایشگری از شهر "وال ویگزو"، مبتکر ادوکلن بود. او از ایتالیا به آلمان رفت و آب معطری را کشف کرد که نامش را "آب ستودنی" گذاشت. این آب معطر از الکل، روغن بهار نارنج، ترنج، اسطوخودوس، و اکلیل کوهی ساخته می شد. در سال 1709 که پائولو این ماده را به بازار عرضه کرد چنان مشتریان فراوانی یافت که مجبور شد از برادرزاده اش، جیووانی ماریا فارینا کمک بگیرد تا بتواند سفارش ها را آماده سازد. در دادند. پروسه استخراج روغن از گل ها به وسیله تقطیر، توسط ابن سینا کشف شد. او ابتدا با گل رز شروع کرد. تا پیش از کشف او، عطرهای مایع، مخلوطی از روغن و گیاهان له شده یا گلبرگ هایی بودند که بوی تندی داشتند. گلاب، لطیف تر بود و به زودی محبوب گشت.ونیز و فلورانس در دوره رنسانس مراکز عطرسازی بودند. کاترین دِ مدیسی بعد از ازدواج با هانری دوم، پادشاه فرانسه، عطرسازش را از ایتالیا با خود برد. آزمایشگاه این عطرساز با یک راهروی مخفی به آپارتمان کاترین وصل می شد به این ترتیب امکان دزدیده شدن فرمول عطرهای او وجود نداشت. در این دوران فرانسه به امپراتوری عطر تبدیل شد و درباریانفرانسه که علیرغم لباس های با شکوه و کلاه گیس های پودر زده به نظافت خود اهمیت نمی دادند، به مصرف کنندگان اصلی عطر تبدیل شدند. در دوران انقلاب فرانسه این صنعت افول کرد. در این دوران، عطر جدیدی به نام "گیوتین" در بازار عرضه می شد که